امروز اَلَن دُلون (یا آنطور که در میان ما فارسی‌زبانان مشهور است: آلِن دِلون) رفت. اما از تاریخ سینما نرفت. پشت سرش فیلم‌های مختلف در ژانرهای مختلف به‌جاگذاشت. او رفت. اما از خاطره‌ها نمی‌رود.
صفحه‌ی ویکی‌پدیای فرانسوی‌اش را نگاه می‌کردم. عکس سال 2019 در فستیوال کن !
تاریخ تولدش، نامش، ملیت و شغلش همان ها بود که بود… تاریخ فوتش مانند عکسش برایم جدید بود. او که در ماه نوامبر 1935 به دنیا آمده بود، در تاریخ 18 اوت 2024 پس از 88 سال زندگی کوچ کرد به جایی که نمی‌دانیم باز هم آنجا بازیگر و کارگردان و تهیه‌کننده خواهد بود یا نه!
صحبت از زخم کودکیش نمی‌کنم که فرزند جدایی پدر و مادرش بود و نزد خانواده‌ی دیگری و پانسیون کاتولیک و … جاهای دیگر بزرگ شد.
اما در نوجوانی وارد بازیگری شد. نه کاملا. اما دیده شد. او همچنان دیده شد و کشف شد تا آنجا که در زمان حیاتش و بعد از خودش نیز او راmonument français نامیدند.
رییس‌جمهور فرانسه در سخنرانی‌اش برای بزرگداشت اواز نقش‌های افسانه‌ایش یاد کرد و ماندگاریش در یادها…
و اما معروفیتش. در سال 1960 بود که با رمان plein soleil (که ما به زبان خودمانی ترجمه‌اش می‌کنیم ظل آفتاب) که برداشتی از رمان آقای ریپلی (Monsieur Ripley) از Patricia Highsmith ؛ و در سال بعد با بازی در فیلم Rocco و برادرانش از پوچینی و ویسکونتی بود که ستاره شد و در دنیای سینما درخشید.
الن دولون در دنیا معروف بود. به کشورهای مختلف از جمله ایران سفر کرد. با بازیگران به‌نام ایفای نقش کرد و آنها نیز شوق بازی با او را داشتند.
آلن دلون – خسرو خسروشاهی
در ایران دوبلور صدایش، آقای خسروشاهی به الن دولون شخصیت خاصی بخشید. صدایی بی‌همتا. خود الن دولون هم به این که خسرو شاهی بهترین دوبلورش در دنیا ایشان بوده است اذعان داشته. کسانی بو. این‌جانب، به خاطر اینکه می‌توانستم فیلم را به دو زبان فارسی و فرانسوی ببینم و برای خودم بینشان انتخاب کنم، رای را به دوبله و صدای بی‌نظیر آقای خسروشاهی می‌دادم و می‌دهم وگرنه طرفدار بسیاری از فیلم‌های الن دولون نمی شدم.
با احترام به او،
و با احترام به طرفدارانش هر کجای دنیا که هستند،
و این که یادش همواره با ماست …
سخن کوتاه می‌کنم.
ترانه وفایی
