چارلز دیکنز
چارلز دیکنز پرکار بود-پانزده رمان (ده تای آنها در بیش از ۸۰۰ صفحه) شماری داستان؛ مقاله؛ نامه و نمایشنامه ازاو برجامانده است-ولی این باروری شرایطی داشت. اول از همه باید سکوت مطلق برقرار باشد. در یکی از خانه هایش دری اضافی به اتاق کار او نصب کردند که جلوی سروصدا را بگیرد. و اتاق کا میبایست به ترتیبی خاص آرایش میافت:
میزتحریر دربرابر پنجره، وسایل تحریر روی آن-قلم های پر غاز و جوهر آبی-وچندین شیء زینتی درکنار:گلدان کوچکی با گل تازه، چاقوی بزرگ کاغذبری، خرگوشی نشسته بربرگی زراندود، دومجسمه برنزی (یکی جفتی قوباغه فربه، دیگری ودی متشخص در میان گروهی توله سگ).
ساعت های کار ِ چارلز دیکنز تغییرناپذیر بود. پسربزرگ او بیاد می آورد که «هیچ میرزابنویس تجارتخانه ای به مرتبی و روشمندی او نبود. هیچ کار یکنواخت، کسل کننده و متعارفی هرگز با این همه وقت شناسی و نظم و و جدیت که او صرت تخیلات و توهمات آثار خود میکرد، انجام نیافته است».
چارلز دیکنز هفت صبح ازخواب برمی خاست، ساعت هشت صبحانه می خورد و ساعت نه در اتاق کارش بود. تا دو بعداز ظهر آنجا می ماند. در تنفسی کوتاه برای ناهار به خانواده اش می پیوست. در این فاصله انگار اغلب در خلسه بود؛ بی اراده می خورد و کلمه ای حرف نمزد و شتابان به میزتحریرش بازمیگشت.
به این منوال در یک روز عادی متوانست حدود دوهزار کلمه بنویسد، اما اگر نیروی تخیلش به پرواز درمی آمد گاهی دوبرابر این دستاورد داشت.
به هرروی، روزهایی هم بود که چیزی بقلم نمینشست، ولی او بااینحال ساعات کارش را بی بروبرگرد حفظ میکردو برای گذراندن وقت بی هدف روی کاغذ تصویر میکشید و از پنجره خیره به بیرون مینگریست.
چارلز دیکنز سر ساعت ۲ بی کم و زیاد از پشت میز تحریرش برمیخاست و برای سه ساعت پیاده روی چالاک در کشتزارها یا خیابان های لندن بیرون می رفت، و در حین گردش همچنان به داستانش فکر می کرد. خودش می گوید:«در پی تصویرهایی می گشتم که می خواستم بر مبنای آنها بنایی بسازم» برادر همسرش بیاد می آورد، او به خانه که برمی گشت «مظهر توش توان بنظر می آمد؛ انرژی از منبعی پنهان از او بیرون می تراوید.». شبهای چارلز دیکنز ؛ درهر صورت آرام بود: ساعت شش شام میخورد و شب را باخانواده یا دوستانش می گذراند و نیمه شب به بستر می رفت.
چارلز دیکنز
بزرگان ادبیات
منبع: آوانگارد
