ژرار دو نروال
خيال
نغمه اى را مبادله نمى كنم با همه آهنگ هاى روسينى و موزار و وِبرْ
نغمه ايى قديمي و درمانده و منحوس
كه تنها براي من جذبه هاى رازگون دارد
آخر هر بار كه براى شنيدنش مى آيم
روحم دويست سال كم سن تر مى شود :
دوران لويى سيزدهم. تصورم بر گستردگى تپه اى سبز است زرد شده به هنگام غروب
وكه كاخى آجرين با گوشه هاى سنگ،
و پنجره هايى رنگ شده سرخ بسان رنگِ رخ،
باغ هاى بزرگ ميانش گرفته اند و
رودخانه اى مى شويد پايه هاى آن و
جارى مى شود در ميان گل هاى كاخ
و كه بانويى هست در پنجره ى بلند كاخ
گيسوانش طلايى و چشم ها سياه، با جامه ى كهن
كه شايد در حيات ديگرى
از قبل ديده ام … وَ به ياد مى آورمش!
Fantaisie
Il est un air pour qui je donnerais
Tout Rossini, tout Mozart et tout Weber,
Un air très-vieux, languissant et funèbre,
Qui pour moi seul a des charmes secrets.
Or, chaque fois que je viens à l’entendre,
De deux cents ans mon âme rajeunit :
C’est sous Louis treize; et je crois voir s’étendre
Un coteau vert, que le couchant jaunit,
Puis un château de brique à coins de pierre,
Aux vitraux teints de rougeâtres couleurs,
Ceint de grands parcs, avec une rivière
Baignant ses pieds, qui coule entre des fleurs ;
Puis une dame, à sa haute fenêtre,
Blonde aux yeux noirs, en ses habits anciens,
Que dans une autre existence peut-être,
J’ai déjà vue… et dont je me souviens!
Gérard de Nerval – Odelettes
با صدای دکتر ترانه وفایی بشنوید: (متن فرانسه ):
