سر كلاس بحثمان اين بود كه آدم ها با تفاوت هاست كه به هم نزديك تر مى شوند و روابط گوناگون شكل مى گيرد يا با شباهت ها. بچه ها از اين طرف و آن طرف با هم صحبت كردند. به آنها پيشنهاد كردم با همديگر وارد صحبت شوند و در رفتار (عمل) ببينند چه اتفاقى مى افتد. تقريبن بيشتر آنها وقتى با هم حرف مى زدند به هم مى گفتند، من هم همين طور! اين كلاس، تمام شد. بچه ها بيشتر از اشتراكات شان يعنى شباهت ها صحبت كردند. كلاس ديگر. با گروهى ديگر. همين موضوع. صداى واقعن ؟ ها، چه جالب ها، بيشتر بود. معلوم بود بيشتر آنها از تفاوت ها صحبت مى كنند. يعنى هر كس دنبال فقط اشتراكات نيست كه طرف مقابلش را خوش حال كند! مطلوب گرايى بوجود آورد!
خب، واقعن اگر از تفاوت ها يا ديدگاه هاى گوناگون صحبت نشود، فقط در حال تاييد خودمان هستيم و همين مى شود كه هميشه مى خواهيم افراد ديگر مانند ما عمل كنند تا خوش حال شويم. در شباهت ها خوش حالى و هموارى وجود دارد. اما حركت و پيشرفت در سطح كمترين است. در همين راستا، تفاوت و گوناگونى، منشا حركت است. در هر زمينه و جهتى. با تفاوت هاست كه جهان ادامه پيدا مى كند. اگر خوب نگاه كنيم،
مى توانيم اين شباهت ها را دقيق تر ببينيم تا از دل آن تفاوت هايش را بيرون بكشيم. بسيارى از ما فكر مى كنند كه در بسيارى از مواد شبيه فرد ديگر هستند. اما در عمل، مى بينند و مى بينيم كه فقط در حرف و ظاهر بوده و در آن شباهت ها هم، تفاوت هاى بسيارى وجود دارد. بايد ريز بين باشيم. دقيق… تا بتوانيم آنها را ببينيم و ادامه ى حركت دهيم.
